Τα βλαστοκύτταρα βοηθούν στη θεραπεία του Πάρκινσον
ΤΑ ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ ΒΟΗΘΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΚΙΝΣΟΝ
Ένα μικρό αλλά ελπιδοφόρο βήμα έγινε από ερευνητές που εργάζονται σε πρωτόκολλα θεραπείας της νόσου του Πάρκινσον. Μια ομάδα ερευνητών στην Ιαπωνία χρησιμοποιεί βλαστικά κύτταρα από το μυελό των οστών για την αντιμετώπιση της νόσου Πάρκινσον σε πειραματόζωα.
Η χρήση των βλαστοκυττάρων δεν θεράπευσε εντελώς τα πειραματόζωα στα οποία πειραματικά προκλήθηκε η νόσος του Πάρκινσον, αλλά βελτίωσε τις κινητικές δεξιότητες με ασφαλή τρόπο, έγραψαν οι επιστήμονες τη Δευτέρα στο Journal of Clinical Investigation - γεγονός που υποδηλώνει ότι τα βλαστικά κύτταρα από το μυελό των οστών θα μπορούσαν στο μέλλον να είναι μια χρήσιμη πηγή για τη θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον στον άνθρωπο.
"Αυτή η μελέτη είναι η πρώτη που δείχνει την αποκατάσταση της ντοπαμινεργικής λειτουργίας και της κινητικής συμπεριφοράς σε πρωτεύοντα ζώα με νόσο του Πάρκινσον" μετά τη θεραπεία με νευρώνες οι οποίοι προήλθαν από βλαστικά κύτταρα, σημείωσαν.
Τα βλαστικά κύτταρα είναι αρχέγονα κύτταρα τα οποία μπορούν να μετατρέπονται σε ωριμότερα κύτταρα μέσα στο σώμα. Από καιρό οι επιστήμονες ερευνούν τρόπους που θα μπορέσουν χρησιμοποιώντας βλαστοκύτταρα να αποκαταστήσουν όργανα και ιστούς μετά από από ατύχημα ή ασθένεια.
Η νόσος του Πάρκινσον είναι ένα προσφερόμενο πεδίο εφαρμογών για θεραπείες με αρχέγονα κύτταρα, επειδή τα άτομα με τη διαταραχή έχουν χάσει νευρώνες οι οποίοι παράγουν τη νευροδιαβιβαστική ουσία ντοπαμίνη. Εάν τα χορηγούμενα βλαστικά κύτταρα μπορέσουν στο εργαστήριο να εξελιχθούν σε υγιείς ντοπαμινεργικούς νευρώνες και στη συνέχεια τοποθετηθούν μέσα στην παρεγκεφαλίδα, ίσως οι ασθενείς να μπορέσουν να ανακουφιστούν από την αστάθεια, την απώλεια της ισορροπίας, τη σιελόρροια και τα άλλα επώδυνα συμπτώματα της νόσου.
Η ιαπωνική ομάδα, με επικεφαλής τον Takuya Hayashi στο RIKEN το οποίο είναι Κέντρο Μοριακής Απεικόνισης στο Κόμπε της Ιαπωνίας, διεξήγαγε έρευνα σε μια ομάδα 10 ενηλίκων πειραματοζώων στα οποία προκλήθηκε νόσος του Πάρκινσον στο αριστερό ημισφαίριο».
Αφαίρεσαν μυελό των οστών από το ισχίο των πειραματοζώων και απομόνωσαν τα μεσεγχυματικά βλαστικά κύτταρα. Και ενώ τα μεσεγχυματικά βλαστικά κύτταρα που απομονώνονται από το μυελό των οστών μπορούν να διαφοροποιηθούν σε μια ποικιλία διαφορετικών τύπων κυττάρων, όπως οστικών, χονδρικών και λιποκυττάρων, εν τούτοις δεν είναι τα ίδια με τα εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα ή τα επαγόμενα πολυδύναμα βλαστικά κύτταρα, τα οποία και αυτά μπορούν να μετατραπούν σε οποιοδήποτε τύπο κυττάρου του σώματος. Η ομάδα χρησιμοποίησε μια παλαιότερα δημοσιευθείσα μέθοδο σύμφωνα με την οποία τα μεσεγχυματικά βλαστικά κύτταρα μετατράπηκαν σε νευρώνες οι οποίοι παρήγαγαν τη νευροδιαβιβαστική ουσία ντοπαμίνη, η οποία είναι η ουσία που λείπει στους παρκινσονικούς ασθενείς.
Ο Hayashi και οι συνεργάτες του μελέτησαν τους νευρώνες που δημιούργησαν στο εργαστήριο, για να εξασφαλίσουν ότι όντως παράγουν ντοπαμίνη, και στη συνέχεια τους χορήγησαν τοπικά μέσα στον εγκέφαλο σε πέντε πειραματόζωα. Κάθε ένα από τα πέντε πειραματόζωα έλαβαν κύτταρα προερχόμενα από το δικό τους μυελό των οστών. Τα υπόλοιπα πειραματόζωα χρησιμοποιήθηκαν ως μάρτυρες, δεν έλαβαν δηλαδή βλαστοκύτταρα.
Τα πειραματόζωα που έλαβαν τα βλαστοκύτταρα παρουσίασαν σημαντική βελτίωση της κινητικής τους λειτουργίας, όπως ανέφερε η επιστημονική ομάδα. Επιπλέον, έγινε μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου και ιστολογική εξέταση και οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι εμφυτευμένοι νευρώνες συνεχίζουν την παραγωγή μικρών ποσοτήτων ντοπαμίνης για τουλάχιστον εννέα μήνες. Κανένα από τα πειραματόζωα δεν ανέπτυξαν όγκους. Επειδή τα κύτταρα προερχόταν από το μυελό των οστών των ίδιων των πειραματοζώων δεν υπάρχει κίνδυνος απόρριψης. Επί πλέον λόγω του ότι η προέλευσή τους είναι από τα ίδια τα ενήλικα πειραματόζωα – όχι έμβρυα – παρακάμπτονται θέματα διαθεσιμότητας και ηθικά ζητήματα που εμπλέκονται στη χρήση εμβρύων για απομόνωση βλαστοκυττάρων, έγραψαν οι επιστήμονες.
Πριν η θεραπεία εφαρμοστεί σε ασθενείς θα χρειαστούν επί πλέον μελέτες για να βελτιωθεί ο αριθμός και η βιωσιμότητα των κυττάρων μετά την εμφύτευση, καθώς και να ενισχυθεί η θεραπευτική τους δράση. Αλλά, προσθέτουν, αυτή η προσέγγιση "μπορεί να επεκτείνει τις θεραπευτικές δυνατότητες των κυτταρικών θεραπειών στους ασθενείς με νόσο του Parkinson".