Νέα μέθοδος επεξεργασίας των αλλογενών αιμοποιητικών μοσχευμάτων η οποία προστατεύει τους ασθενείς που πάσχουν από αιμοποιητικές ασθένειες από την απόρριψη
ΝΕΑ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΛΛΟΓΕΝΩΝ ΑΙΜΟΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΑΙΜΟΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ
Στις κακοήθεις παθήσεις του αίματος εκεί που όλες οι άλλες θεραπείες αποτυγχάνουν, χρησιμοποιούνται μέθοδοι καταστροφής του αιμοποιητικού συστήματος του ασθενή, το οποίο στη συνέχεια αναγεννάτε χρησιμοποιώντας αιμοποιητικά βλαστικά κύτταρα από υγιή συμβατό δότη.
Αλλά αν ο ασθενής και ο δωρητής δεν είναι πλήρως ιστοσυμβατοί, τα μεταμοσχευμένα κύτταρα μπορεί να αποτελέσουν απειλή για αυτόν και αντί να του σώσουν τη ζωή, να επιτεθούν στα όργανά του και να τον οδηγήσουν ακόμα και στο θάνατο. Αυτό οφείλεται στο ότι τα λεμφοκύτταρα που μέσω του μοσχεύματος μεταφέρονται στο σώμα του ασθενή γίνονται επιθετικά προς τα όργανα του ασθενή με αποτέλεσμα την ανεπάρκεια έως και απόρριψή τους. Η επιπλοκή αυτή ανάλογα με τη βαρύτητα, μπορεί να οδηγήσει τον ασθενή ακόμα και στο θάνατο τις πρώτες μέρες μετά τη μεταμόσχευση. Τώρα, ερευνητές του πανεπιστημίου Thomas Jefferson έχουν αναπτύξει έναν τρόπο να κάνουν μεταμοσχεύσεις βλαστικών κύτταρων, ακόμη και όταν ο ασθενής και ο δότης είναι μερικώς ιστοσυμβατοί. Η εξέλιξη αυτή, που αποτελεί έναν από τους στόχους της έρευνας σε όλο τον κόσμο, έχει σημαντικό αντίκτυπο στην σύγχρονη ιατρική.
Λιγότεροι από τους μισούς λευκούς και μόνο το 10% από άτομα μειονοτικών ομάδων μπορούν να βρουν απόλυτα ιστοσυμβατά βλαστοκύτταρα. Τα κύτταρα αυτά συνήθως προέρχονται από τους αδελφούς των ασθενών ή από δημόσιες τράπεζες. Αν δεν υπάρχει ιστοσυμβατός αδελφός οι πιθανότητες να βρεθούν από την παγκόσμια δεξαμενή απόλυτα ιστοσυμβατά βλαστοκύτταρα μειώνονται δραματικά, ενώ και ο χρόνος που απαιτείται για την εύρεση ιστοσυμβατού μοσχεύματος μπορεί να οδηγήσει σε επιδείνωση και να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του ασθενή.
Η δυνατότητα μεταμόσχευσης βλαστοκυττάρων που είναι μερικώς ιστοσυμβατά, θα τριπλασιάσει την πιθανότητα ανεύρεσης μοσχεύματος από όπου και αν προέρχεται, δίνοντας νέα ελπίδα για ασθενείς με λευχαιμία, λέμφωμα, δρεπανοκυτταρική αναιμία και άλλες αιματολογικές ασθένειες.
Η καινοτομία της μελέτης αυτής είναι ότι διαχωρίζει τα κύτταρα του δότη (μόσχευμα-που χορηγείται στον ασθενή-δέκτη μετά τη χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία )σε δυο τμήματα. Το πρώτο τμήμα περιέχει τα βλαστικά κύτταρα τα οποία θα εξελιχτούν σε ώριμα κύτταρα του αίματος και το δεύτερο τμήμα περιέχει τα Τ λεμφοκύτταρα. Αυτά αποτελούν κύτταρα πρώτης γραμμής στην άμυνα ενάντια στα μικρόβια και τους όγκους, των οποίων ο ρόλος είναι να προστατεύουν τους μεταμοσχευμένους ασθενείς από λοιμώξεις και υποτροπή της νόσου. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι τα Τ λεμφοκύτταρα μερικώς συμβατού μοσχεύματος επιτίθενται στους ιστούς και τα όργανα του ασθενή. Οι ερευνητές Grosso και Neal Flomenberg Διευθυντές της Ογκολογικής μονάδας του πανεπιστημίου Thomas Jefferson γνωρίζοντας την επιθετικότητα των Τ λεμφοκυττάρων δοκίμασαν να δώσουν αρχικά χαμηλή δόση Τ λεμφοκυττάρων και στη συνέχεια χημειοθεραπεία, με σκοπό να ελαττώσουν τα ενεργά Τ κύτταρα αλλά να παραμείνουν κάποια, αρκετά για να καταπολεμήσουν τις λοιμώξεις και τις υποτροπές των όγκων. Η μέθοδος δοκιμάστηκε σε 27 ασθενείς, 48% των οποίων επιβίωσαν σε αντίθεση με το 20% των ασθενών που συνήθως επιβιώνουν από τις συνηθισμένες μη απόλυτα ιστοσυμβατές μεταμοσχεύσεις.