Το αλαλούμ του κράτους και η αγανάκτηση ενός πατέρα που φύλαξε τα βλαστοκύτταρα των παιδιών του
Το κράτος να εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει και οι λειτουργοί του να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή
Όταν το 2004 γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί, αποφασίσαμε να φυλάξουμε τα βλαστοκύτταρα που συλλέγονται κατά την γέννηση. Ήταν μία υπηρεσία που μας σύστησε ο γυναικολόγος, ο οποίος μας προέτρεψε να επιλέξουμε μεταξύ των πέντε ξένων εταιρειών που δραστηριοποιούνταν τότε στην χώρα μας. Οι επιλογές μας ήταν τότε η Αγγλία, η Γερμανία, το Βέλγιο, η Αυστρία και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Πρόκειται για μια πολύ υψηλής τεχνολογίας υπηρεσία, μας είπε ο γιατρός, και για τον λόγο αυτό δεν προσφέρεται στην χώρα μας. Επιλέξαμε την τράπεζα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τότε ενημερωνόμαστε τακτικά για το θέμα των βλαστοκυττάρων και για τις δυνατότητες που προσφέρει για το μέλλον του παιδιού μας αυτή η μικρή μας επένδυση. Δυνατότητες που γίνονται χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερες.
Η φύλαξη βλαστοκυττάρων δεν απασχολούσε τότε ούτε τον ημερήσιο τύπο ούτε τα τηλεοπτικά κανάλια στη χώρα μας. Αυτό άλλαξε ραγδαία, μόλις η υπηρεσία αυτή άρχισε να προσφέρεται και στη χώρα μας, από Ελληνικές εταιρείες. Ο σχετικός θόρυβος δεν έγινε από τις εταιρείες που διαφημίζονταν. Αντίθετα, μία ομάδα αποτελούμενη από εργαζόμενους στις δημόσιες τράπεζες, φαρμακευτικές εταιρείες, εθελοντές αιμοδότες και πολιτιστικοί-εξωραϊστικοί σύλλογοι ξεσήκωσαν τον κόσμο. Ακούσαμε να λέγονται πολλά απλοϊκά και πρόχειρα. «Δεν υπάρχουν Βλαστοκύτταρα στο ομφαλικό αίμα» διακήρυττε μία ηλικιωμένη κυρία στην τηλεόραση και απορούσα : «εγώ τι φυλάσσω άραγε στις ΗΠΑ ;» Η ίδια έλεγε αργότερα «τα βλαστοκύτταρα στο αίμα του παιδιού είναι άρρωστα» Μα πως είναι δυνατόν να είναι άρρωστα όταν το παιδί μου ήταν υγειές την στιγμή που συλλέξαμε τα κύτταρα; Μπορεί το παιδί να είναι υγειές και το αίμα του να είναι άρρωστο; Ένα ντοκυμαντέρ ακριβό και καλοστημένο, παραμένει μέχρι σήμερα στο διαδίκτυο, υποστήριζε ούτε λίγο ούτε πολύ τα παραπάνω, χωρίς κανένα αντίλογο. «Απάτη τα βλαστοκύτταρα» γράφανε οι εφημερίδες.
Δημοσιογράφοι εν χωρώ διακήρυτταν «η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που έχει τράπεζες βλαστοκυττάρων» «παντού σε όλο τον κόσμο απαγορεύονται». Φοβήθηκα μήπως η εταιρεία που φύλαγα τα κύτταρα του παιδιού μου στην Αμερική, είχε απαγορευθεί. Έψαξα και βρήκα παρόμοιες εταιρείες να λειτουργούν σε όλα τα μέρη του κόσμου εκτός από την Γαλλία, όπου διάβασα ότι οι γονείς καταφεύγουν για την υπηρεσία αυτή στην γειτονική Ελβετία.
Μετά μάθαμε από τους ίδιους ότι «τα βλαστοκύτταρα δεν κάνουν για το ίδιο το παιδί» Έψαξα πάλι με ανησυχία. Επιστημονικές εργασίες από όλο τον κόσμο επιβεβαιώνουν ότι όταν υπάρχουν υγιή βλαστοκύτταρα του ίδιου του ασθενούς (αυτόλογα) πάντα προτιμώνται, και μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να είναι καλύτερα τα ξένα βλαστοκύτταρα. Στις περιπτώσεις αυτές προτιμώνται τα κύτταρα του ιστοσυμβατού αδελφού του. Δηλαδή πάλι μέσα από την οικογένεια. Μα γιατί άραγε τα λένε αυτά; Αναρωτήθηκα.
Έτυχε εκείνη την εποχή να παρακολουθήσω στην τηλεόραση μία εκπομπή της κ. Τατιάννας Στεφανίδου. Ένας σοβαρός νέος επιστήμονας παρέθετε δημοσιευμένες εργασίες, που υποστήριζαν την αξία της φύλαξης βλαστοκυττάρων, ενώ η αντίθετη πλευρά απλά επαναλάμβανε τα παραπάνω αστήρικτα συνθήματα. «Συμβαίνει κάτι σοβαρό στον συνοικισμό των αθίγγανων» είπε τότε η σοβαρή δημοσιογράφος και διέκοψε την εκπομπή για να δείξει ένα αντίσκηνο που καίγονταν ….
Είχα πληρώσει περίπου 3000 ευρώ για την φύλαξη στις ΗΠΑ, και πληρώνω άλλα 100 κάθε χρόνο. Με έκπληξη λοιπόν βλέπω στην τηλεόραση, μεγάλο επιχειρηματία της χώρας ιδιοκτήτη τότε, μεταξύ των άλλων ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών, να διακηρύττει από τηλεοράσεως ότι «οι εταιρείες βλαστοκυττάρων στη χώρα μας αισχροκερδούν» και ότι αυτός και τα μαιευτήρια που διευθύνει προσφέρουν τη φύλαξη των βλαστοκυττάρων δωρεάν.
Με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού μας, ο γιατρός μας σύστησε ανεπιφύλακτα την εταιρεία που στεγάζονταν σε ένα από τα εν λόγω μαιευτήρια, του συγκεκριμένου επιχειρηματία και επέμενε πολύ. «Έχει να κερδίσει κάτι; Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό», σκέφθηκα, «πρόκειται για μια δωρεάν υπηρεσία, που όμως δεν μπορεί να είναι φθηνή». Η εταιρεία είχε διεθνείς διαπιστεύσεις όπως και η εταιρεία της Αμερικής, όπου φύλαξα τα βλαστοκύτταρα του πρώτου μου γιού, και πλήρωνε προσωπικό, ακριβά υλικά, και εξετάσεις και συμπλήρωνε συνεχώς τα δοχεία φύλαξης με υγρό άζωτο. Πως λοιπόν μπορεί να ήταν δωρεάν;
Αποφάσισα να απευθυνθώ σε άλλη Ελληνική εταιρεία παρ’ όλο που προτίμησα το συγκεκριμένο μαιευτήριο. Επισκέφθηκα τα εργαστήριά της, έλεγξα τις διαπιστεύσεις της και την νόμιμη λειτουργία της. Η εταιρεία είχε διαπίστευση από το Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης, και ήταν πιστοποιημένη κατά ISO. Για να έχει τέτοια πιστοποιητικά από το Εθνικό Σύστημα λειτουργεί και νόμιμα σκέφτηκα. Οι επιστήμονές που με ενημέρωσαν ήταν σοβαροί και με παρέπεμπαν σε σχετικές επιστημονικές δημοσιεύσεις. Φυσικά η υπηρεσία δεν ήταν δωρεάν, αλλά η τιμή ήταν σαφώς φθηνότερη από όσα είχα πληρώσει για το πρώτο μου παιδί στις ΗΠΑ.
Μια δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε όταν έλαβα τον λογαριασμό του μαιευτηρίου. Μία χρέωση 500 ευρώ, για «λήψη βλαστοκυττάρων». «Μα εμείς δεν φυλάξαμε στα βλαστοκύτταρα στην δική σας τράπεζα» κατάφερα να ψελλίσω… «ή μήπως …». «Κύριε η υπηρεσία στο μαιευτήριό μας είναι δωρεάν, αν όμως πάτε σε άλλη εταιρεία, τότε σας χρεώνουμε την λήψη»
Ε αυτό πήγαινε πολύ, αναγκάστηκα τελικά να πληρώσω τον λογαριασμό, για να μπορέσω να πάρω στο σπίτι την οικογένειά μου, αλλά κατέφυγα μαζί με άλλους γονείς στον συνήγορο του καταναλωτή…
Σήμερα η τράπεζα του μαιευτηρίου αυτού, έχει πτωχεύσει. Το επίδοξο σχέδιό του επιχειρηματία να χρηματοδοτήσει αδρά μια ακριβή υπηρεσία για να την μονοπωλήσει στη συνέχεια, απέτυχε…
Τριάντα χιλιάδες γονείς αγωνιούν σήμερα για την τύχη του πολύτιμου βιολογικού υλικού των παιδιών τους.
Το γεγονός αυτό όμως έδωσε την ευκαιρία σε συμφέροντα που «για κάποιο λόγο» δεν επιθυμούν να γίνεται φύλαξη βλαστοκυττάρων στη χώρα μας να αρχίσουν πάλι την παλιά γνωστή συνθηματολογία.
«Παράνομες οι τράπεζες βλαστοκυττάρων». Θορυβημένος έψαξα τους νόμους. Όλες λειτουργούν νόμιμα, μια που η νομοθεσία προβλέπει να αιτηθούν άδεια ένα χρόνο μετά την έκδοση κάποιων προεδρικών διαταγμάτων, που για κάποιο λόγο ποτέ δεν δημοσιεύονται. Όσες μάλιστα από αυτές δραστηριοποιούνται και στο εξωτερικό, έχουν ήδη αιτηθεί άδεια, σύμφωνα με την νέα νομοθεσία, εδώ και πολλά χρόνια, όπως με ενημέρωσε η τράπεζα μου. Το υπουργείο, για κάποιο άγνωστο λόγο, απλά δεν απαντάει, κατά παράβαση του άρθρου 123 του συντάγματος, καθώς απέκτησα και γνώσεις νομικής από το διαδίκτυο, υποβάλλοντας την ερώτηση <<τι συμβαίνει όταν το κράτος δεν απαντάει στον πολίτη>>….
«Τα βλαστοκύτταρα δεν ζουν στο υγρό άζωτο» άκουσα πάλι πρόσφατα. Μα φυσικά αφού όλες οι βιολογικές λειτουργίες αναστέλλονται για να μείνουν ανέπαφα και να λειτουργήσουν ξανά όταν χρειαστεί, πώς δεν ζουν; Εδώ ολόκληροι οργανισμοί πέφτουν σε χειμέρια νάρκη, χωρίς φαγητό και νερό και ξαναζωντανεύουν!!!
«Δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες μελέτες που να αποδεικνύουν ότι ζουν και μπορούν να χρησιμοποιηθούν» κι όμως εντόπισα πολλές, μία μάλιστα παρακολουθεί τα κύτταρα για 23,5 χρόνια. Όλες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Ο χρόνος φύλαξης στο υγρό άζωτο δεν έχει σχέση με τη βιωσιμότητα των κυττάρων. Το πώς τα φυλάγεις έχει σχέση.
Και η Google μου έστειλε ένα μήνυμα. Γέροι ηλικίας άνω των 78 ετών πήραν βλαστοκύτταρα από το λίπος νέων, ηλικίας 20-40 ετών και ξανάνιωσαν. Και αναρωτήθηκα, γιατί δεν πήραν βλαστοκύτταρα από το δικό τους λίπος; Προφανώς επειδή ήταν γέροι και τα κύτταρα τους γηρασμένα. Αν είχα και εγώ δικά μου από τότε που γεννήθηκα θα ήταν καλύτερα. Ευτυχώς έχουν τα παιδιά μου σκέφτηκα. Άρα όλο και κάτι καλό προκύπτει από τις δύο πράξεις προς τα παιδιά μου, άξιζαν τον κόπο. Άρα η Ελλάδα φταίει.
Και όλα αυτά προς μεγάλη χαρά των ξένων εταιρειών «όποιος θέλει να μεταφέρει στην Αγγλία τα βλαστοκύτταρα του παιδιού του που τώρα φυλάσσονται σε Ελληνική εταιρεία, να μας τηλεφωνήσει» γράφει μία από αυτές στην Ελληνική ιστοσελίδα της.
Κατέληξα ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να βγάζει επιστήμονες κυρίες και κύριοι.
Γκαρσόνια και χορεύτριες θέλουν να γίνουν τα παιδιά μας, να ζούνε με τα φιλοδωρήματα που θα τους δίνουν οι τουρίστες. Και μας αναγκάζουν να στείλουμε τα βλαστοκύτταρα μας στο εξωτερικό, γιατί φυλάσσονται καλύτερα εκεί σε τόπο μυστικό που δεν θα μπορέσετε ποτέ να τον επισκεφθείτε.
Καλύτερα λοιπόν να μην τα φυλάξετε καθόλου. Τι να τα κάνετε; Τα παιδιά σας δεν θα τα χρειαστούν ποτέ. Γιατί άλλωστε θα έπρεπε να παρατείνει τη διάρκεια της μίζερης ζωής του ένα ταλαιπωρημένο γκαρσόνι ή μια γερασμένη χορεύτρια για να παίρνουν σύνταξη περισσότερα χρόνια;
Ένας πατέρας, πρώην κάτοικος εξωτερικού που επί του παρόντος μένει στην Ελλάδα, αλλά όχι για πολύ.