Ανακοίνωση αποτελεσμάτων κλινικής μελέτης για τη θεραπεία του ινσουλινοεξαρτώμενου διαβήτη με τη δημιουργία και εμφύτευση στον ασθενή κυττάρων του παγκρέατος που δημιουργήθηκαν από βλαστοκύτταρα
Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά μια συσκευή στην οποία τοποθετήθηκαν βλαστοκύτταρα τα οποία μειώνουν την ποσότητα ινσουλίνης που απαιτείται για ασθενείς με διαβήτη τύπου Ι, οι οποίοι έλαβαν μέρος σε αυτή τη μελέτη. Είναι θέμα χρόνου να βελτιωθεί η συγκεκριμένη προσέγγιση, μέχρι να έχουμε μια θεραπεία που μπορεί να εξαλείψει εντελώς την καθημερινή χορήγηση ινσουλίνης, ανακοίνωσαν οι επιστήμονες που μετέχουν σε αυτή τη μελέτη, (Bart Keymeulen, Kaat De Groot, Daniel Jacobs-Tulleneers-Thevissen, David M. Thompson, Melena D. Bellin, Evert J. Kroon, Mark Daniels, Richard Wang, Manasi Jaiman, Timothy J. Kieffer, Howard L. Foyt& Daniel Pipeleers). https://doi.org/10.1038/s41587-023-02055-5, Τα ευρήματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν σήμερα στο διεθνές και υψηλής απήχησης περιοδικό Nature Biotechnology.
Η θεραπεία στοχεύει να αντικαταστήσει τα βήτα κύτταρα του παγκρέατος που παράγουν ινσουλίνη και τα οποία στερούνται τα άτομα με διαβήτη τύπου Ι. Με το όνομα VC-02, δημιουργήθηκε ένα μικρό εμφύτευμα το οποίο περιέχει εκατομμύρια κύτταρα παγκρεατικών νησιδίων που έχουν αναπτυχθεί στο εργαστήριο, συμπεριλαμβανομένων των βήτα κυττάρων, που δημιουργούνται από μια σειρά πολυδύναμων βλαστοκυττάρων.
Οι συσκευές - περίπου στο μέγεθος ενός μικρού επιδέσμου και με πάχος πιστωτικής κάρτας - εμφυτεύονται ακριβώς κάτω από το δέρμα του διαβητικού ασθενή απ’ όπου ελευθερώνουν σταθερά μια ποσότητα ινσουλίνης, ικανής να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες του ασθενή. "Κάθε συσκευή είναι σαν ένα μικροσκοπικό εργοστάσιο παραγωγής ινσουλίνης", δήλωσε ο καθηγητής Δρ. Timothy Kieffer, "Τα β κύτταρα των νησιδίων που αναπτύχθηκαν από βλαστοκύτταρα, τοποθετούνται στη συσκευή για να αναδημιουργήσουν ουσιαστικά τις λειτουργίες ρύθμισης του σακχάρου στο αίμα όπως συμβαίνει στο υγιές πάγκρεας. Αυτό μπορεί να έχει τεράστια οφέλη σε σχέση με τη μεταμόσχευση των ελάχιστα διαθέσιμων νησιδίων ή β κυττάρων του παγκρέατος που προέρχονται από δότες, δεδομένου ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε με αυτόν τον τρόπο μια σχεδόν απεριόριστη παραγωγή ινσουλίνης».
Η κλινική δοκιμή διεξήχθη στο Γενικό Νοσοκομείο του Βανκούβερ, με επιπλέον συνεργασίες στο Βέλγιο και ΗΠΑ. Στην πρώτη φάση της μελέτης μετείχαν 10 ασθενείς, κανένας εκ των οποίων δεν είχε ανιχνεύσιμη παραγωγή ινσουλίνης στην έναρξη της μελέτης. Σε κάθε έναν εκ των ασθενών τοποθετήθηκαν υποδερματικά 10 μικροσυσκευές εμπλουτισμένες με β κύτταρα του παγκρέατος, τα οποία δημιουργήθηκαν στα εργαστήρια της εταιρείας Βιοτεχνολογίας ViaCyte Inc, San Diego CA, από πολυδύναμα βλαστοκύτταρα.
Έξι μήνες αργότερα, τρεις από τους συμμετέχοντες ασθενείς έδειξαν σημαντικούς δείκτες παραγωγής ινσουλίνης και διατήρησαν αυτά τα επίπεδα στη διάρκεια της μελέτης, η οποία ήταν διάρκειας ενός έτους. Οι συμμετέχοντες πέρασαν περισσότερο χρόνο σε ένα βέλτιστο εύρος γλυκόζης στο αίμα και μείωσαν την πρόσληψη της εξωτερικά χορηγούμενης ινσουλίνης. Ένας συμμετέχων, συγκεκριμένα, έδειξε αξιοσημείωτη βελτίωση, καθώς ο χρόνος της φυσιολογικής ρύθμισης στο αίμα αυξήθηκε από 55% σε 85% και η ημερήσια χορήγηση ινσουλίνης ελαττώθηκε κατά 44%.
Τα αποτελέσματα αυτά είναι τα πιο πρόσφατα σε μια σειρά κλινικών δοκιμών που χρηματοδοτούνται από το Δίκτυο Βλαστοκυττάρων του Καναδά (SCN), οι οποίες διεξάγονται από τα αναφερόμενα κέντρα. «Το Δίκτυο Βλαστοκυττάρων ανακοίνωσε ότι είναι στην ευχάριστη θέση να υποστηρίξει αυτήν την κλινική δοκιμή και δήλωσαν ικανοποιημένοι από τα πρώτα αποτελέσματα», δήλωσε η Cate Murray, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του SCN. "Η μετάβαση προς μια λειτουργική θεραπεία για τον διαβήτη θα απαιτήσει μια συντονισμένη και συλλογική προσπάθεια. Χρειάζεται εξαιρετική επιστήμη από κορυφαίους ερευνητές σε κορυφαία ιδρύματα παγκοσμίως, χρηματοδότες, όπως η SCN, οι οποίοι θα προσφέρουν ασφαλείς θεραπείες σε πολλές αυτοάνοσες παθήσεις με έναρξη από τον σακχαρώδη διαβήτη τύπου Ι". Οι δοκιμές στοχεύουν να επιταχύνουν την ανάπτυξη και τις κλινικές δοκιμές νέων θεραπειών που βασίζονται στα βλαστοκύτταρα για τους 300.000 Καναδούς που ζουν με διαβήτη τύπου Ι. Ο διαβήτης εκτιμάται ότι κοστίζει στο καναδικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης 29 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Σε προηγούμενη μελέτη του 2021 από το εργαστήριο Cell Stem Cell, οι ερευνητές ήταν οι πρώτοι που έδειξαν ότι η δημιουργία β κυττάρων από βλαστοκύτταρα τα οποία στη συνέχεια θα εμφυτεύονταν στο σώμα του ασθενή θα μπορούσε να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες ενός διαβητικού ασθενή.
Σε μία πιο πρόσφατη δοκιμή έγινε προσπάθεια να αυξηθεί η ημερήσια παραγωγή ινσουλίνης με την εμφύτευση δύο έως τρεις φορές περισσότερων συσκευών ανά ασθενή, ενώ παράλληλα προσπάθησαν οι επιστήμονες να δημιουργήσουν αγγεία εντός των συσκευών ώστε να διασφαλιστεί η συνεχής και απρόσκοπτη παραγωγή ινσουλίνης.
Σε μια άλλη εν εξελίξει δοκιμή, η ίδια ομάδα UBC-VCH διερευνά τη γενετική τροποποίηση των βλαστοκυττάρων που μετατρέπονται σε β κύτταρα με την αφαίρεση των γονιδίων της ιστοσυμβατότητας, ώστε τα νεοδημιουργούμενα β κύτταρα να μην γίνονται στόχος του ανοσοποιητικού, το οποίο στην περίπτωση του διαβήτη τύπου Ι έχει πολύ ισχυρή μνήμη. Έτσι οι ασθενείς αυτοί δεν θα χρειάζεται να λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικά φάρμακα παράλληλα με τη χρήση των συσκευών.
«Οραματιζόμαστε ένα μέλλον όπου τα άτομα με διαβήτη τύπου Ι θα μπορούν να ζουν τη ζωή τους χωρίς καθημερινές ενέσεις ινσουλίνης και χωρίς φάρμακα που καταστέλλουν το ανοσοποιητικό», είπε ο Dr Thomson. «Αυτό το μέλλον φαίνεται ότι είναι πλέον εφικτό και ο Καναδάς πρωτοστατεί στις προσπάθειες να προσφέρει αυτές τις νέες θεραπείες στους ασθενείς».
15 Nοεμβρίου
Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στο Ομφαλοπλακουντιακό αίμα (ΟπΑ) και τις χρήσεις του.
Το ΟπΑ χρησιμοποιείται από το 1988 μέχρι σήμερα, αρχικά για τη θεραπεία κακοήθων ασθενειών και από το 2010 για τη θεραπεία ή την πρόληψη της εμφάνισης της εγκεφαλικής παράλυσης των νεογνών. Η εγκεφαλική παράλυση είναι αποτέλεσμα κακής οξυγόνωσης του εμβρύου κατά το στάδιο του τοκετού ή προωρότητας. Υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον για τη διερεύνηση κυτταρικών θεραπειών όπως η χρήση του αίματος του πλακούντα για τη θεραπεία της εγκεφαλικής παράλυσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το αίμα του ομφάλιου λώρου περιέχει μια ποικιλία βλαστικών και προγονικών κυττάρων που έχουν αποδειχθεί ευεργετικά μετά από εγκεφαλική βλάβη σε πειραματικές μελέτες. Αυτά τα οφέλη περιλαμβάνουν τη μείωση της φλεγμονής και του κυτταρικού θανάτου καθώς και την προώθηση της αποκατάστασης μετά από εγκεφαλική βλάβη, κυρίως μέσω της απελευθέρωσης κυτταρικών νευροτροφικών παραγόντων. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του μεγέθους ή της σοβαρότητας της βλάβης ή / και στη βελτίωση των νευρικών συνάψεων εντός του εγκεφάλου. Οι πρώτες αναφερόμενες εγχύσεις αίματος ομφάλιου λώρου για εγκεφαλική παράλυση χρονολογούνται από το 2010. Η πρώτη μελέτη αναφερόταν στη χρήση του ΟπΑ σε 140 παιδιά με εγκεφαλική παράλυση έλαβαν αυτόλογο (δικό τους) αίμα ομφάλιου λώρου από τον Μάρτιο του 2004 έως τον Δεκέμβριο του 2009. Έκτοτε, έχουν δημοσιευθεί πολυάριθμες μελέτες, με μια ανασκόπηση του 2021 να διαπιστώνει ότι σχεδόν 800 άτομα με εγκεφαλική παράλυση είχαν υποβληθεί σε θεραπεία με αίμα ομφάλιου λώρου σε όλες τις φάσεις των κλινικών μελετών, συμπεριλαμβανομένων έξι μεσαίων/μεγάλων τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων με εικονικό φάρμακο δοκιμών. Μια συστηματική ανασκόπηση του 2016 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η θεραπεία με ομφαλοπλακουντιακό αίμα είναι ασφαλής και πιο αποτελεσματική από κάθε άλλη θεραπεία όσον αφορά τη βελτίωση της αδρής κινητικής λειτουργίας. Μεγάλη σημασία στην αποτελεσματικότητα της χρήσης παίζει ο χορηγούμενος αριθμός βλαστοκυττάρων και η επανάληψη της θεραπείας. Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας αξιολογείται στους 6 μήνες μετά τη θεραπεία. Meta-Analysis of Cord Blood for Cerebral Palsy (parentsguidecordblood.org)
Ποια είναι η διάρκεια φύλαξης των βλαστοκυττάρων του ομφαλοπλακουντιακού αίματος
Η 1η φύλαξη και χρήση βλαστοκυττάρων του ομφαλοπλακουντιακού αίματος έγινε το 1988 για τη θεραπεία της απλαστικής αναιμίας και τα βλαστοκύτταρα προέρχονταν από αδελφό. Η κατάψυξη έγινε στο Πανεπιστήμιο της Ινδιάνα και η χρήση στο Παρίσι, όπου και μεταφέρθηκαν τα βλαστοκύτταρα. Μετά την πρώτη επιτυχημένη θεραπεία συνεχίστηκε η έρευνα για τις δυνατότητες χρήσης του ΟΠΑ, όπως και η διάρκεια ζωής τους στις συνθήκες κρυοσυντήρησης. Για το λόγο αυτό έγιναν πειραματικές καταψύξεις και αποψύξεις σε διάφορα χρονικά διαστήματα. Τα αποτελέσματα της βιωσιμότητας μετά από 5, 10, 15 και 23.5 χρόνια κρυοσυντήρησης ανακοινώθηκαν σε αντίστοιχες δημοσιεύσεις. Η βιωσιμότητα και η λειτουργικότητα των βλαστοκυττάρων παρέμεινε σταθερή κατά την κρυοσυντήρηση, χωρίς καμία αλλοίωση στο εξεταζόμενο χρονικό διάστημα της φύλαξης.
Το 2021 απεβίωσε ο καθηγητής Broxmayer, ο πρώτος που πραγματοποίησε την 1η φύλαξη και χρήση των βλαστοκυττάρων του ΟΠΑ, και το εργαστήριο του συνεχίζει να μελετάει τη βιωσιμότητά τους, αποψύχοντας τα ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Στην τελευταία ανακοίνωση το καλοκαίρι του 2023 ανακοινώθηκε ότι τα βλαστοκύτταρα του ΟΠΑ παραμένουν υγιή και λειτουργικά 27 χρόνια μετά την κατάψυξή τους, διατηρούν όλες τις βιολογικές τους ιδιότητες και ιδιαίτερα την ιδιότητα του κυτταρικού πολλαπλασιασμού, η οποία είναι ο καλύτερος δείκτης λειτουργικότητας των κυττάρων. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι εάν τα βλαστοκύτταρα κρυοσυντηρηθούν σωστά η διάρκεια της ζωής τους είναι απεριόριστη.
Το 2018 στην Αυστραλία χορηγήθηκαν βλαστοκύτταρα του ΟΠΑ σε ενήλικα ασθενή για τη θεραπεία λευχαιμίας τα οποία είχα κρυοσυντηρηθεί 20 χρόνια πριν. Πρόσφατα η ιατρική κοινότητα της Κίνας ανακοίνωσε την αυτόλογη χρήση βλαστοκυττάρων σε ασθενή ηλικίας 19 ετών ο οποίος έπασχε από αυτοάνοση απλαστική αναιμία και η οικογένειά του είχε κρυοσυντηρήσει τα βλαστοκύτταρα του κατά τη γέννησή.
Σημαντική εμπειρία της μεθόδου της κρυοσυντήρησης και της ασφάλειάς της αποκτήθηκε από την κατάψυξη σπέρματος αρχικά σε ζώα. Κρυοσυντηρηθέν σπέρμα πριν 50 χρόνια χρησιμοποιήθηκε στην εξωσωματική γονιμοποίηση αγελάδων και ανθρώπινο σπέρμα οδήγησε στη γέννηση υγιούς παιδιού μετά από 40 έτη κρυοσυντήρησης. https://parentsguidecordblood.org/en/news/how-long-can-cord-blood-be-stored
Μπορεί η ομφαλοπλακουντιακή μονάδα να διατηρήσει τη νεότητα;
Πρόσφατα δεδομένα δείχνουν ότι μετάγγιση πλάσματος νεαρών πειραματοζώων σε ενήλικα και γηρασμένα επιβραδύνει ή ακόμα και αναστρέφει την γήρανση, η οποία είναι παροδική. Στα πειραματόζωα μάλιστα αυτά επανήλθε προσωρινά και η γονιμότητα. Η μετάγγιση νεαρού αίματος σε γηρασμένα πειραματόζωα με σκοπό την αντιγήρανση για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε το 1864. Το πείραμα αυτό επαναλήφθηκε το 2014 στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ όπου και διαπιστώθηκε ότι τα γηρασμένα πειραματόζωα μετά τη λήψη πλάσματος από νεαρά πειραματόζωα είχαν καλύτερες διανοητικές επιδόσεις. Σε επανάληψη των πειραμάτων επιβεβαιώθηκαν τα ανωτέρω ευρήματα και επί πλέον παρατηρήθηκε και ενίσχυση των μυών. Επίσης διαπιστώθηκε και το αντίθετο, ότι δίνοντας γηρασμένο αίμα σε νερά πειραματόζωα παρατηρήθηκε έκπτωση των διανοητικών δυνάμεων και της λειτουργίας πολλών οργάνων. Στη συνέχεια της ανάλυσης φαίνεται ότι στην αντιγήρανση δεν συμβάλλει εξ ολοκλήρου το αίμα, αλλά ένας παράγοντας ο οποίος υπάρχει στο νεαρό αίμα και είναι ο παράγοντας 11 της αύξησης της διαφορoποίησης, (Growth Differentiation Factor 11, GDF11) και στον οποίο πλέον επικεντρώνονται οι μελέτες.
Τα ανωτέρω ευρήματα ενεργοποίησαν την έναρξη κλινικών μελετών σε ασθενείς με Αλτσχάϊμερ, στους οποίους χορηγούσαν νεαρό πλάσμα. Τα αποτελέσματα της φάσης Ι δημοσιεύτηκαν το 2018 και έδειξαν ότι η θεραπεία ήταν ασφαλής. Επειδή το πλάσμα του ομφαλοπλακουντιακού αίματος είναι το πιο νεαρό που υπάρχει στον άνθρωπο, για το λόγο αυτό στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε στους ίδιους ασθενείς. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν το 2022 και βρέθηκε ότι 20 βιοδείκτες βελτιώθηκαν σε στατιστικά σημαντικό βαθμό στους ασθενείς με Αλτσχάϊμερ. Στη συνέχεια πρόσφατη μελέτη του 2023 έδειξε ότι η γήρανση των νεαρών βλαστοκυττάρων στο σώμα των γηρασμένων ανθρώπων ήταν δύο φορές ταχύτερη σε σχέση με το ρυθμό γήρανσης των υπολοίπων κυττάρων του σώματος. Η γήρανση είναι μια συστηματική νόσος, η οποία επηρεάζει όλα τα κύτταρα και τη σύσταση των υγρών του σώματος.
Τα ανωτέρω επιστημονικά ευρήματα στη συνέχεια έτυχαν ευρείας εφαρμογής και χρησιμοποιήθηκαν ως μέσον αντιγήρανσης και αύξησης του προσδόκιμου ζωής.
Εκτός από το πλάσμα και όλα τα είδη των βλαστοκυττάρων που περιέχονται στο ομφαλοπλακουντιακό αίμα και στον ιστό του πλακούντα και του ομφαλίου λώρου επιβραδύνουν τη γήρανση. Πέρα από την αισθητική αποκατάσταση ουλών, ή τη διατήρηση νεανικής επιδερμίδας η ανανέωση του γηρασμένου ανοσοποιητικού με τη χορήγηση νεαρών κυττάρων του ανοσοποιητικού που περιέχονται στο ομφαλοπλακουντιακό αίμα, ίσως σήμερα είναι το μεγαλύτερο κέρδος σε όσους έχουν φυλάξει τα βλαστοκύτταρα τους κατά τον τοκετό. Η πεποίθηση ότι τα βλαστοκύτταρα χρησιμοποιούνται μόνο για κακοήθεις και πολύ σοβαρές παθήσεις σιγά σιγά τείνει να εκλείψει, δεδομένου ότι τα νεότερα ευρήματα δείχνουν ότι όσοι έχουν φυλάξει τα βλαστοκύτταρα τους κατά τον τοκετό θα τα χρησιμοποιήσουν σε κάποια φάση της ζωής τους όχι απαραίτητα για τη θεραπεία σοβαρής ασθένειας, αλλά για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους.
Φύλαξη βλαστοκυττάρων Biohellenika - Αριθμός Μ.Α.Ε.: 60077/062/Β/06/0031 Γ.Ε.ΜΗ: 58882804000 - Κατασκευή Ιστοσελίδων Hexabit - W3C - Pagespeed