Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΩΝ ΒΕΛΤΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ
Κ ΚΟΥΖΗ ΚΟΛΙΑΚΟΥ
Στο διεθνούς φήμης ιατρικό περιοδικό Lancet δημοσιεύτηκαν πρόσφατα τα τα αποτελέσματα χρήσης βλαστοκυττάρων επί 23 ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας. Η μελέτη αφορά ασθενείς ηλικίας 18-50 ετών και έγινε σε τρία νοσοκομεία στον Καναδά.
Τα νοσοκομεία ανακοίνωσαν ότι τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά, αναφέρουν θεραπεία κοντά στην ίαση, αλλά ωστόσο υπάρχουν και παρενέργειες. Στην Αγγλία 100.000 άνθρωποι πάσχουν από μη θεραπεύσιμες νευρολογικές παθήσεις. Η σκλήρυνση κατά πλάκας ανήκει στις αυτοάνοσες παθήσεις, εμφανίζεται στην πλειονότητα των ασθενών μεταξύ 20 και 30 ετών και δημιουργείται από την επίθεση του ανοσοποιητικού στα εγκεφαλικά και νωτιαία νεύρα, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση κινητικών και αισθητικών διαταραχών. Το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς καταστρέφει το μυελώδες έλυτρο των νεύρων, το οποίο είναι υπεύθυνο για τη γρήγορη και ομαλή μεταβίβαση των νευρικών ερεθισμάτων, με αποτέλεσμα την εκδήλωση νευρολογικών διαταραχών.
Η μέθοδος θεραπείας η οποία εφαρμόζεται συνήθως είναι η χορήγηση χημειοθεραπείας για την καταστολή του ανοσοποιητικού και η εν συνεχεία χορήγηση αυτόλογων αιμοποιητικών κυττάρων για την ρύθμιση του ανοσοποιητικού σε χαμηλότερα μη επιθετικά επίπεδα.
Στην παρούσα μελέτη οι Καναδοί γιατροί προχώρησαν στην πλήρη καταστροφή του αιμοποιητικού και ανοσοποιητικού συστήματος, με ισχυρότερη δόση χημειοθεραπείας, για να εξαλείψουν κάθε ίχνος και πιθανή μελλοντική επίθεση του ανοσοποιητικού εναντίον των νεύρων. Εφ όσον εκλείψει η επιθετικότητα του ανοσοποιητικού τα νεύρα σταδιακά θα αποκαταστήσουν το περίβλημα τους και θα αποκατασταθεί η λειτουργία τους. Το νέο ανοσοποιητικό που δημιουργείται δεν έχει τις ατέλειες του παλαιού, οι οποίες δημιουργήθηκαν επίκτητα από την επίδραση διάφορων αλλεργικών παραγόντων στη διάρκεια της ζωής του ατόμου. Οι ασθενείς παρακολουθούνται τακτικά για 13 χρόνια, είναι σταθεροί, δεν εμφάνισαν υποτροπές και νέα δραστηριότητα της νόσου. Οι ασθενείς που έλαβαν μέρος στη μελέτη δεν είχαν ανταποκριθεί στην κλασική θεραπεία, είχαν συνεχείς υποτροπές και η πρόγνωση ήταν πολύ κακή.
Σήμερα πάσχουν από τη νόσο παγκόσμια 11 εκατ άνθρωποι. Από τους ασθενείς που έλαβαν μέρος στη μελέτη ένας κατέληξε από τις επιπλοκές της χημειοθεραπείας.
Οι υπεύθυνοι της μελέτης αυτής συμφωνούν ότι η επιλογή των ασθενών πρέπει να είναι προσεκτική, να εφαρμόζεται στις επιθετικές, μη υφέσιμες μορφές της νόσου και να συνεκτιμώνται τα οφέλη και οι παρενέργειες της χημειοθεραπείας που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί. Η δε θεραπεία πρέπει να γίνεται σε μεταμοσχευτικά κέντρα, με συνεργασία νευρολόγων και αιματολόγων.
Τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής δίνουν ελπίδα στους ασθενείς, για μερικούς μιλάμε για ίαση, τους προστατεύει από τις υποτροπές και την αναπηρία, σε όλους έχει ευεργετική επίδραση, πρέπει όμως πάντα να λαμβάνονται υπόψη οι κίνδυνοι της προηγηθείσας χημειοθεραπείας.